Dehemm

von Roberto Pertoldi, Februar 2017

Vunn weidem sihn isch schunn de Hof vumm Marxe Herberd,

mei Herz kloppd, binn gleich dehemm.

Dehemm iss fa mich die Gräwedaaler Stroß,

mei Heim, mei Familie.

De Bersch enuff midd imma de gleiche Gedonke,

jeda Schridd machd mei Atmung schwära unn de Geischd leischda.

Mei Herz kloppd, mei Ahdemm schwär, dehemm!

Alles, jedes Haus, jeda Bohm, jeda Schdähn und Maua kenn isch,

unn sie scheine misch se begrieße.

Ge morje, gunn Dach unn genowend…

E Lächeln, bekonnd. E Duft, bekonnd.

Glocke leide! Mussik, die isch liebe.

Binn faschd owwe! Emm Wald näja.

Isch halle e Momend inne.

Nämm Lufd. Unn genieße es hier unn jedzd.

De Wald, es Grien vunn de Wiese….

Ebbel unn Kirschbääm, Blumme unn Flonze,

alles… Geflehschd unn ordendlisch.

Alles iss hehflich. Sogar die Lufd!

Dehemm.

Bin endlisch hemm kumm.

Uff da Klingel schdedd zwa nidd mei Nome,

Awwer isch wääß, isch binn dort dehemm.

Es lidd…e gonz himmlischa Klong.

Mach die Aue uff. Binn wach!

Mensch, honn ich Hemmweh.

zurück zu Mundart